Folders

We dronken nog een gin tonic in de Ysbreeker. We hadden het over subsidie en de sociale woningbouw. Ik weet niet meer hoe we daarop kwamen. Het gesprek hopste van gratis stukjes schrijven voor het Parool naar subsidie naar sociale woningbouw.
Ze stelde: 'Ik vind dat geen van mijn vrienden subsidie mag krijgen of in sociale woningbouw wonen.'
'Ik krijg subsidie.'
'O,' zei ze.
'Ja.'
'Maar dat is een voorschot. Dat is wat anders.'
Nee,' zei ik, 'het is een werkbeurs van het fonds voor de Letteren.'
'Had je niet zonder gekund?'
Hier raakte ze een teer punt. Natuurlijk had ik zonder gekund. Als ik de beurs niet had gekregen, had ik zonder gekund. Ik had zonder gemoeten.
Toen kwam daar het punt van de sociale woningbouw.
Ze zei: 'Als je gestudeerd hebt, mag je geen gebruik maken van de sociale woningbouw. Dat moet een vangnet zijn voor de onderkant van de samenleving. Mensen die gestudeerd hebben, zijn slim genoeg om zelf hun broek op te houden.'
'Iedereen die ik ken, woont in sociale woningbouw,' zei ik.
'Dat is niet zo,' zei ze.
Dat was ook inderdaad niet zo. Maar ik word kriegel van zulke stellingen. Misschien wel van alle stellingen.
'Mensen die een studie gedaan hebben, moeten maar een baan nemen waar ze geld mee verdienen,' ging ze door. 'En anders in Almere gaan wonen. Of in Lelystad. Maar niet in het centrum van Amsterdam in de sociale woningbouw gaan zitten.'
'Ja, maar als je schrijft bijvoorbeeld verdién je nu eenmaal niet zo veel. Dan werk je wel hard, maar je krijgt er weinig voor.'
'Dan moet je maar folders gaan schrijven.'