De yogajuf heeft twee verschillende schoenen aan zie ik in de kleedkamer. Een groene en een bruine. Leuk ontregelend voor een yogajuf, denk ik. Als we de gymzaal binnenkomen hangt er een zware zweetlucht. Ze denkt dat er hiervoor flink gestept is. We weten niet wat er precies gebeurd is, maar er is hoe dan ook stevig gezweet. We rollen de matjes uit in een cirkel en gaan erop liggen. We ademen. We moeten letten op het moment na het uitademen en voor het inademen, zegt de juf. Daar zit het 'm in. Daar pakken we snel onze rust. Ik adem in en uit en denk steeds dat ik heel oude sokken aanheb. Ik kijk naar die gedachte en ik laat hem los, zoals de juf ons steeds zegt. De geur van mijn sokken kan niet zó'n reikwijdte hebben. Ik adem en zoek naar dat momentje van rust.
'Die knallen steeds,' roept een vrouw boos.
'Heb je daar last van?' vraagt de juf.
'Ik ervaar dat als héél bedreigend.'
Nu horen we het allemaal. Het gedreun van een bal tegen de buitenmuur. Er zit geen ritme in. Je kunt niet op de bal bouwen. Misschien heeft de vrouw een oorlog meegemaakt, bedenk ik. Of gewoon in gewelddadige situaties gezeten. Met veel klappen. Steeds als de bal tegen de muur terechtkomt, ben ik bang dat ze gaat huilen.
We moeten proberen niet op de bal te letten zegt de juf. Laat de bal los.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten