Gisteren heb ik A perdre la raison gezien. Het waargebeurde verhaal van de moeder die haar vier kinderen vermoordt. Ik had me erg verheugd op die film.
'Misschien moet je je afvragen waarom je die film zo perse wil zien,' zei iemand me.
Een normale moeder die afglijdt in een duistere wereld en zo diep zakt dat ze haar kinderen uiteindelijk ombrengt. Ik wil denk ik dichtbij zo'n schrikbeeld komen. Ik wil het meemaken. Het is allang bekend dat de eigen ouders de grootste bedreiging voor een kind vormen. Het is niet de buitenwereld. Ik ben het zelf.
Maar na het zien ervan ben ik niet dichterbij de oplossing van het raadsel van de moordende moeder gekomen. Het bleef gewoon een vreemde move van die vrouw.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten