Het wit van de oogbal, bekeek ik. Ik zag de rode aders lopen. We hadden doekjes gepakt omdat we zouden gaan huilen.
'Jij ook?' had ik gevraagd.
'Wij samen,' zei ze.
Het was lang geleden dat ik samen gehuild had. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met iemand huilde. Ik huil niet zo veel. Samen huilen al helemaal niet.
Ik had dan ook een grote hoeveelheid traanvocht. Dat kwam goed uit voor deze gelegenheid.
De opticien sperde haar ene oog wagenwijd open en deed voor hoe je lenzen in moet doen. Ik dacht aan tampons. De dag dat mijn moeder voordeed hoe je die inbrengt. Uiteindelijk is dat ook meer een werkje om je in je eentje te proberen.
Het is allemaal gelukt. Nu zit ik hier met twee plakbandjes op mijn ogen die ik eruit wil wrijven omdat ze me het zicht belemmeren. Zelfs de letters op het scherm kan ik op geen enkele manier scherp stellen. Dat komt omdat ik cilindrische ogen heb. Het kan nog wel zeven dagen duren voor je iets ziet.
Het is even wennen, maar dan voel je er niets meer van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten