Vrij

Op een borrel vroeg iemand me gisteren hoeveel kinderen ik had. Ik zei twee. Een blonde dromerige dunne van bijna acht en een dikke donkere aardse van bijna drie. Jeetje en Deetje.
'Die dikke donkere vind ik meteen al leuk,' zei ze.
'Dat klopt. Maar die andere is ook leuk.'
'Jij bent een goeie moeder,' zei ze. 'Dat hoor ik wel.'
'Het is ook gewoon zo.'
Ze lachte.
Ik dacht aan Jeetje die uit logeren was en de foto's die mij een uur daarvoor gemaild waren. Jeetje op een boerderij in Siebengewald met het zelf uitgekozen jonge katje in haar handen dat ze voor haar verjaardag zal krijgen. Die twee witte grotemensentanden, haar lach en dat intens gelukkige hoofd. 'Hoe kan het dat mijn ouders dit nu ineens goed vinden!'  Ik zou haar zo een nest katten geven en een paard. Ook al wilde ik geen huisdier.
Het gesprek ging er gisteren ook nog over dat haar vriendinnen nu allemaal kinderen kregen, maar zij wilde ze niet. Nog niet. Of waarschijnlijk nooit.
Ik zei zoiets van: 'als je niet hoeft, blijf dan vrij.'
Ik fluisterde het. Alsof het een geheim was. Als je de rivier niet over hoeft te steken, blijf dan daar. Zoiets.
'Maar aan de andere kant wil je ze natuurlijk ook weer niet missen,' zei zij.
'Nee.'
Het klopte niet eens van dat vrij zijn. Sinds ik kinderen heb, krijg ik ook pas boeken af. Omdat er iets belangrijkers is dan alleen het schrijven. En daardoor de druk minder groot werd. Het is eerder een stoere uitspraak van iemand van veertig tegen iemand van dertig.  'Als je niet hoeft, blijf dan vrij.'
Ik weet niet wat het precies is.