Bijna jarig

'Een oranje vlaggetje op de tram!' roept Deetje. Over de IJburglaan fietsen we, ik heb de bijna driejarige achterop, de bijna acht- en negenjarige fietsen naast of achter me. En dan fietsen ze weer voorop. Ze zijn druk in gesprek. We zijn de hele ochtend in de speeltuin in het Theo Van Goghpark geweest. Het was er precies goed. Schommels, kabelbaan, glijbanen. Voor we weer gingen hebben we oranje donuts gegeten. 'Waar blijft de koning nou?' vroeg Deetje voor ze er in hapte. Ze keek om zich heen. Het was de verjaardag van de koning, we aten een donut, maar waar bleef de jarige job zelf nu eigenlijk?

Bij de espressofabriek zitten mensen op het terras. Het ziet er goed uit. Al dragen ze dikke jassen.

'Oók op de bus een vlaggetje!' roept Deetje nu. Het is waar. Overal wapperen de vlaggen.

Hier fietst de bijna veertigjarige. En meteen daarna bedenk ik dat ik zeker op de helft van mijn leven zit. Hoe afgrijselijk snel dat gegaan is. Ik denk aan de mensen die ik ken en al lang over de helft van hun leven zijn. Nog meer denk ik aan het niet weten hoe lang nog. Voor iedereen. Misschien is dit wel anderhalve week voor het einde. De IJburglaan is lang en kaarsrecht en je kunt erg veel nare dingen denken als je daar op rijdt, terwijl je tegelijkertijd echt gezellig met je dochters en haar vriendin aan het fietsen bent.

'Na de koning ben ik jarig, hè? zegt Deetje. 

'Ja, dan ben jij jarig.'

'Ik krijg ook vlaggetjes.'