Niets meer aan te doen

We sjeesden regelrecht van radio L1 in Venlo naar het bejaardentehuis in Gennep waar oma (98) in bed ligt. Ze zag er beter uit dan de vorige keer. Haar gezicht was voller. Haar wangen roder. Misschien was het ook omdat ze nu haar gebit in had.
Ze zei: 'De dokter heeft gezegd dat ik alles mocht eten en drinken. Er was helemaal niets wat ik niet mocht hebben.'
'Ja?'
'Weet je wel wat dat inhoudt, Elke?'
'Nou?'
'Dat er niets meer aan te doen is,' zei ze. 'Ze kunnen er niks meer aan doen.' Oma sprak elk woord zorgvuldig uit en keek me aan.
'O ja.' Ik sloeg mijn ogen neer. Het werd stil in de kamer. Hier zat ik dan aan de rand van oma's bed en er was niets meer aan te doen. Al zag ze er goed uit vandaag. Maar daar durfde ik niet over te beginnen.
'Heb je zin in een stukje chocola, oma?'
We aten chocola uit het schaaltje dat op tafel stond; oma, mijn moeder en ik. En meer deden we niet.