Driehuis

In de trein naar Driehuis zat ik. Alleen. We zouden met vijf mensen bij iemand gaan eten en dan met z'n zessen naar een underground toneelstuk in IJmuiden of zoiets, maar op het laatste moment was er één geveld door griep, één kon toch geen oppas krijgen, weer één was te brak van de avond daarvoor en de laatste was te slecht gehumeurd om zich te verplaatsen.
Zij stond al op het perron van Driehuis op me te wachten. Aan haar zijde twee van haar vriendinnen. Met z'n vieren reden we naar daar waar het te doen was.
Het stuk bleek in een woonhuis te zijn. De deur werd opengemaakt door een mevrouw in jaren '50 schort.  Ze leidde ons naar de woonkamer die ook de sfeer van de jaren '50 ademde. We wachtten. De kamer stroomde langzaam vol vrouwen. Steeds voller werd het. De meesten waren een jaar of vijftig, zestig. Met wat uitschieters naar boven of naar beneden (een enkeling had haar moeder of dochter meegenomen). Ik dacht aan sleutelfeesten en revolutie: 'Het is tijd dat we ons met de wereld gaan bemoeien! Wij moeten ingrijpen. Het is de hoogste tijd om iets te gaan dóén. We pikken het niet langer!' Toen werd er bowl geserveerd en advocaatjes met slagroom. Tussen ons, vrouwen, bevond zich één grote kale man. Dat bleek later de casanova van Driehuis te zijn die in het appartement boven de Intertoys woont.