Genade

In een mail naar m'n moeder schreef ik vanochtend: Met mij gaat het ook goed! Behalve dat ik nu een hartaanval aan het krijgen ben!
Ik keek verdwaasd op en schrapte de laatste zin. In vertwijfeling. Omdat ik er tóch middenin leek te zitten en het leuker was als ze in mijn grafrede kon vertellen dat ik het 'had voelen aankomen'.
In plaats van: Plotseling viel ze neer.
Een zwarte hoest die oversloeg op het hart en BAM.
Toch jammer.
Misschien ook, dacht ik even later, waren het gewoon fantoompijnen. Omdat mijn voornaamste werk af was. Ja, het moest een psychologische hartaanval zijn. Dat was wel zo reëel. Of een burned-out. Dat begon ook lichamelijk.
Ik besloot met psychologische hartaanval en al te gaan lunchen bij het Americain. Mijn vriendin zei dat het gewoon een zware longontsteking was. Want dat had iedereen heden ten dagen. Dat kón wel overslaan op het hart maar dat gebeurde niet erg vaak. Ik mocht van haar wel vette vis nemen en hoefde - voor deze ene keer - niet op haar lijstje te kijken dat ze altijd bij zich draagt. Om te checken of het wel een verantwoorde vis is. Ik kreeg genade.