Mijn geest totáál gereinigd door de muren te witten.
Ziekenhuiswit is de woonkamer. Zo ook mijn voeten. Tot aan mijn ellebogen ben ik ziekenhuiswit.
'Je kunt misschien het beste systematisch te werk gaan,' adviseerde man vanaf de zijlijn. 'Is van links naar rechts werken een ideetje? Anders weet je namelijk niet meer wat je al hebt gehad en wat niet.' Ik stond bovenop een stoel en rolde driftig heen en weer met de verfroller. Mijn hele lichaam bewoog enthousiast mee. Ik was gezond bezig.
'Toch kan jij het het beste ópschrijven, hoe iemand een muur wit,' merkte man heel liefdevol op. 'In plaats van het echt te doen.'
Een vriendin mailde mij dat ze haar huis 'liefdevol' ging opknappen en op hetzelfde moment las ik dat de staat van je huis, je geestestoestand weergeeft.
'Aha!' riep ik. 'Dus daarom voel ik me zo rommelig en verschoten. Daarom voel ik me zo uitgewoond en druk.' Ook had ik gelezen dat actie áltijd beter is dan passiviteit. Kortom: ik had meer dan genoeg gelezen. Werk aan de winkel.
Nu ben ik ziekenhuiswit van binnen. En van buiten.
'Maar daaronder zit nog wel gewoon een brokkelende, bruine leemmuur,' roept man nu. 'Daar verander je niets aan.'
woensdag 13 augustus 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Appels rollen niet ver van de boom...
Een reactie posten