Het onzekere vrouwtje

Toen ik 22 was, in mijn eentje in de van Eeghenstraat woonde en een uitkering aan had gevraagd in de Banstraat, kwam ik in het Vondelpark Robert tegen. Een 45-jarige multidisciplinaire kunstenaar die zag dat ik bijzonder was. 'Ik kan meteen aan je zien dat je een bijzonder individu bent', zei hij. Daarom wilde hij foto's van me maken. Ik voelde me al gevleid omdat hij me 'een individu' genoemd had.
Een week later ontmoette ik Robert in Vertigo. We zouden eigen werk uitwisselen. Plechtig overhandigde ik hem mijn eerste lange verhaal 'Doof dat vuur', hij mij een porno-scenario. Exit Robert.

Ik was 35, stond voor de HEMA in de Pijp mijn fiets van het slot te halen, kind achterop. Een oudere artistiekeling liep voorbij, gebogen en in haastige pas. Ter hoogte van mij stopte hij plotseling. Hij keek op.
'Wow! Jij hebt een bijzondere kop,' zei hij. 'Ik ben fotograaf.' Hij bleef naar me kijken. Alsof ik zijn gouden medaille was.
Totdat m'n kindje begon te krijsen en ik, op de achterkant van een Aldi-bonnetje, zijn naam en website kreeg. Robert, las ik.
'Ik kan iets heel moois van je maken', riep Robert me na, 'als je contact opneemt.'

Thuis bekeek ik zijn website en sloeg mijn dagboek erop na. Het leed geen twijfel. Dit kon ook geen toeval zijn. Hier waren buitenaardse krachten in het spel.
'Dat is zo'n vent die dat dus bij iedereen doet,' zei man. 'Het is altijd wel een keer raak natuurlijk. Bij zo'n onzeker vrouwtje.'
Exit Aldi-bonnetje.