Kauwgom

Tijdens de laatste les van dit seizoen slikte ik kauwgom door die al half uit elkaar was gevallen in mijn mond. Ik wist niet waar ik er anders mee heen moest. Onder het oog van de cursisten kon ik de losse stukjes kauwgom niet uit m'n mond peuteren. Ik dacht ook dat het geen kwaad kon. Het was maar één Freedent gommetje. Toen we na afloop nog wat dronken met z'n allen merkte ik ineens dat de kauwgom op - of eigenlijk in - mijn longen was blijven plakken. Ik wist niet dat dat kon, maar het kon dus. Ik voelde de kauwgom zitten. Ik voelde ook dat ik nog maar een piepklein gaatje over had om door te ademen. Dus ademde ik overdreven diep in en uit, in en uit. In en uit. Het zweet brak me uit terwijl ik in mijn muntthee roerde. Het kleine kauwgommetje dat ik erin gestopt had, was heel groot geworden. Het leek te groeien. Het benam me de adem. De Baskische cursiste had het met de Fries over minderheidstalen en het verzet tegen de verdwijning ervan. Ik dronk de thee te heet om de kauwgom weg te schroeien. Ik nam een lepeltje honnig. Wegglijden dan. Maar het hielp niets. De kauwgom zat muurvast. Het verdwijnt vanzelf wel een keer, dacht ik om mezelf gerust te stellen. Toen kwam het in mij op dat het twintig jaar duurde voor een uitgespuugde kauwgom uit de natuur verdween. Twintig jaar! Ik begon weer zwaar te ademen. Maar veel zuurstof kreeg ik niet binnen. De komende twintig jaar zou het alles zijn. Glimlachend zei ik de cursisten gedag.