Midden op het grasveld van het gemeentezwembad, op de middenstip leek wel en pal in de zon, lag een kolossale mevrouw te lezen. Van verre al zag ik het politie-blauwe badpak en het witte, slappe vlees. Naast haar een rode C-1000 tas, een geopende zak chips van Euroshopper. Eenmaal dichtbij gekomen was er het parelende zweet. Het dunne haar in een mini-staartje bijeengebonden. Haar hoofdhuid. Met één hand ondersteunde ze haar kin en las een bibliotheekboek. Het was: De Avonden.
Even verderop, op een bankje in de schaduw zat een forse, wat oudere moslima, helemaal ingepakt en in het zwart, ook te lezen. Proust. A la recherche du temps perdu.
Toen ik even goed keek, zag ik op het gras overal mensen liggen, verdiept in een boek.
Ik vroeg me zelfs af of hier acteurs waren ingezet die een spel met onze verwachtingen speelden. Het moest wel een test zijn. Hoe stigmatiserend bent u?
Maar het was echt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten