Over inspiratie dacht ik na, terwijl ik rende en naar een gesprek met Hugo Camps luisterde. Wat kan die man het allemaal goed verwoorden. De melancholie. De berusting. De spijt.
Maar na een kilometer of wat viel het programma weg en was ik alleen met m'n stomme geadem en mijn platvoeten op het wegdek. Klets-klats-klets-klats. Een kamerolifant die op de vlucht geslagen was. Ik was alleen met dit logge zoutzak-lijf dat het plan had gehad om soepel voorwaarts te gaan. In de frisse fruitige ochtend. Over de wegen te vliegen als het ware. Feel Free and Light as a Feather stond op het nieuwe t-shirt van de negenjarige. Niks daarvan. Helemaal niks.
Ik was dat lijf. Meer niet. Kletsklatskletsklats. Iedere stap moest gezet. Hugo Camps had hier zeker een mooi verhaal van kunnen maken.
Ook had ik het plan om over mijn inspiratiebronnen te gaan nadenken omdat ik daar vanmiddag een gesprek over ga voeren, maar daar kwam ook al niets van terecht. Wel kwam ik op een idee voor nog een nieuw boek.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten