Vier

Ze was jarig en sliep uit. Dat uitslapen was op z'n minst opmerkelijk te noemen. Op dagen dat ze niet jarig is, slaapt ze namelijk niet uit. Nooit. Ze wordt wakker zodra je één voet in de gang gezet hebt. Maar vandaag konden we met z'n allen de gang door galopperen, kon de piano rustig bespeeld worden en ook na het indringende geluid van de elektrische koffiemolen bleef het boven stil. Zelfs na mijn derde espresso gebeurde er niets.
Eerst zei ik dingen als 'Laat haar liggen. Ze heeft het nodig' tegen de anderen. En: 'Het kind is net terug van vakantie.'
Maar ze sliep zo lang dat ik toch nog serieus begon te denken aan de dood. Ik wilde er niet in meegaan maar het gebeurde. Exact op haar vierde verjaardag. Een verlate wiegendood. Bevrijdingsdag. Zieltje naar de hemel gevlogen. Je verwacht het niet meer. Maar dan toch. Ook verstikking is voorbijgekomen. Een hartaanvalletje. De jarige ligt levenloos in haar halfhoge stapelbed, en wij hier maar met z'n drieën vol verwachting door het versierde huis sluipen.
Wachtend tot we eindelijk Lang zal ze leven kunnen gaan zingen.
'Als ik vier ben, ben ik geen peuter meer maar een kleuter,' had ze de afgelopen maanden zo vaak verzucht. Ook in Puglia kruiste ze de dagen af tot het vandaag zou zijn. Vier jaar worden als ultieme droom. Vier jaar. Als ik maar eenmaal een kleuter ben, komt alles goed. Als ik vier ben, ben ik gelukkig. Als ik vier ben, hoor ik er bij. Als ik vier ben, ben ik een echt mens. Wie vier is, is een kleuter, dus wie vier is, doet er toe. Nu was ze vier en zou het daar bij blijven.
Ze had ons allemaal zo opgefokt voor deze dag dat wij nauwelijks een oog dicht hadden gedaan. Ik sowieso niet. De grote zus en de twee poezen banjerden al vanaf half zes rond. Om zeven uur stonden we allemaal op. En tegen negenen nog altijd geen kik van de jarige.
Met z'n drieën hingen we uiteindelijk boven de half-hoogslaper te luisteren naar haar ademhaling. Of die er nog wel was. Beneden op tafel stonden de cadeaus. Hingen de slingers. De ballonnen. Het was zover.