Tevreden

'Heb je nog andere dromen naast het schrijven?' vraagt de interviewster. We zitten op een boot en varen door IJburg. Ik weet vanaf het water niet precies waar we zijn. Ik weet nooit precies waar we zijn. Omdat het mij niet interesseert waar we zijn.

'Andere dromen?' herhaalt ze.'Wat wil je nog méér?'

'Weg natuurlijk,' zeg ik flauwtjes. Maar dat is mijn standaardantwoord, dat weet ik. Ik zeg altijd dat ik weg wil. Dat is niets nieuws. Het zou eens wat zijn als ik zei dat ik wilde blijven. 

Ik mompel nog iets over op wereldreis gaan met mijn gezin. En dan nooit meer terugkomen.

Ze wacht op mijn andere droom. We varen door  'de groene tunnel.' 

Na een tijdje beken ik dat ik naast het schrijven geen enkele droom heb. 

'Dus eigenlijk ben je tevreden?' zegt ze. 'Je bent tevreden met je schrijven. Met je leven zoals het is.'

Daar had ik totaal nooit aan gedacht. Dat het tevredenheid zou kunnen zijn.