Zondagochtend waren we in een zwembad in Duitsland ter ere van mijn moeders verjaardag. Iedereen zwom of dobberde wat rond. Ik liet mij steeds heel snel onder water zakken om dan weer terug naar de oppervlakte te drijven, een keer of twintig/dertig achter elkaar, als een klein kind, totdat ik oog in oog kwam te staan met een vriendin van een jaar of tien geleden. Eén keer per twee jaar sturen we nog een app-bericht. Ik weet niet hoe het zo gekomen is. Ze zit nog wel in mijn systeem. Ik heb van haar bijvoorbeeld een fijn recept van kip, met ketjap, knoflook, ui, sperziebonen en ananas. Al gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik dit gerecht de laatste jaren nooit meer gemaakt heb. Wel heb ik haar laatst tevergeefs opgezocht op Facebook.
Nu stonden we tegenover elkaar in het water. Rode chloorogen.
'Iemand tegenkomen in je badpak,' zei ze.
'Erger kan niet, hè?' zei ik.
'Nee.'
We vertelden aan onze kinderen wie deze mevrouw was, maar dat konden zowel de hare als de mijne niets schelen.
'Kinderen vinden het totaal niet interessant om te weten dat hun ouders hiervoor ook nog een leven hebben gehad,' zei ze.
'Nee,' zei ik.
'Wie gaat er het eerste uit het water?' vroeg ze.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten