We zitten op de fiets naar de theaterles. Deetje van vier voorop en haar vriend van vijf achterop. Ze moeten naar elkaar schreeuwen om zich verstaanbaar te maken. Hij heeft het over trouwen later. Hij heeft al twee meisjes en een jongen op het oog.
'O,' roept Deetje. 'En wèlke meisjes precies?'
Hij noemt eerst Deetjes naam en daarna de twee anderen. En nee, hij zou niet alleen met Deetje zijn leven willen delen. Het is veel gezelliger met drie mensen te trouwen en met z'n allen in een huis te wonen.
'Dan moet jij een heel groot huis hebben,' zeg ik tegen hem.
'Nee, ik moet een heel groot huis hebben,' zegt Deetje meteen.
'Precies!' zeg ik.
'Ja, en dan gaan we élke dag friet eten, pizza en pannenkoeken,' gaat ze door.
'En chips eten bij de borrel,' zegt haar vriend. 'Heel veel chips.'
Dat vindt Deetje allemaal prima klinken.
'Gaan jullie alleen maar eten later?' vraag ik.
Nee, ze gaan ook spelen, vertelt Deetje.
'Wij niet, Deetje,' roept haar aanstaande. 'Onze báby's gaan dan spelen. We krijgen twee baby's toch?'
'Jij niet,' zegt Deetje. 'Ik.'
'De twee meisjes krijgen allebei een baby,' zegt hij.
'Maar de baby is dan niet alléén van mij hoor,' zegt Deetje, 'de baby is óók van jou.'
De toekomst is uitgestippeld als we bij de theaterschool aankomen.
zaterdag 31 januari 2015
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten