We fietsten door de nachtelijke stad. We kwamen terug van een etentje waar schaamteloze gesprekken waren gevoerd. Dat vind ik sowieso interessant, maar het was ook een opluchting. Het werkt voor mij zelfs al bevrijdend iemand te horen praten die zich niet of nauwelijks lijkt te schamen. Alsof ineens alles mogelijk is. De wereld wordt groter. Speelser. Luchtiger.
Het laatste afgelegen stuk fietste ik alleen. Het mistte.
Ik dacht steeds: als ik nu word aangevallen, heb ik mijn laptop bij me. Heb ik mijn laptop bij me. Alsof dat alles was, wat er was.
Mijn laptop en ik kwamen heelhuids thuis aan. Ergens onderweg moet ik wel zodanig onderkoeld zijn geraakt dat het uren en nog eens uren duurde voordat ik kon slapen. Ook al droeg ik een joggingpak, gebreide trui, sokken en beenwarmers.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten