Dichtbij

We staan op een breed trottoir in de Watergraafsmeer. De zon schijnt. Knoppen in de bomen. Ik haal mijn fiets van het slot. Hij vertelt over een vriend uit Libanon die zijn land is ontvlucht vanwege de Jihadisten en die nu ergens in een goedkoop bootje op zee zit met twee anderen. Op weg naar een Grieks eiland. Op weg naar Europa uiteindelijk. Ze hebben te weinig geld om smokkelaars te betalen en geen ervaring met het besturen van een boot.
'Jee,' zeg ik.
'Dat is een heel andere wereld,' zegt hij.
'Nou.'
'Misschien is hij op dit moment bezig met verdrinken.'
'Ja, terwijl wij hier gewoon staan,' zeg ik. Voor ons een plantsoen met rozen. Een grasveld. Drie deuren verderop een raam dat uitbundig versierd is met blauwe slingers. Ik kan de naam van de pasgeborene net niet lezen.
'Dan komt het wel dichtbij,' zegt hij.