Vandaag was ik een verkoolde man, van binnen en van buiten zwart, en bevond ik me op een plek waar vermoedelijk nooit zon was geweest. In de verte zag ik een klein lichtgevend meisje staan. Zij gaf van binnen en van buiten licht. We stonden aan het begin en het einde van dezelfde asfaltweg. Dus ik begon te lopen over de witte strepen. Vanwege de overbelichting kon ik haar gezicht niet zien. Dat van mezelf trouwens ook niet. Bij mij overheerste het zwart.
De verkoolde man naderde het verlichte meisje. Ik denk om kennis te maken.
Eenmaal heel vlakbij werd ik geëlektrocuteerd. Ik knetterde als zo' n mugje dat in een lamp vliegt. (Maar dan nu het knetteren van een volwassen man die in een lamp vliegt.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten