We gingen onze vrienden en familie na. Bij wie zou je in het vliegtuig stappen en bij wie niet. De meesten vielen direct af. De enkeling bij wie we het aan zouden durven, bleek toch ooit een burn-out te hebben gehad. Daar zit vaak een complex psychiatrische problematiek achter, lees ik overal. Dus ook de enkeling viel af.
Sinds mijn vijftiende staat het vast dat ik nooit piloot zou mogen worden (zelfs geen stewardess)
noch buschauffeur of taxichauffeur. Ook een carrière in de verpleging, bij de politie of het bouwvakkerschap was voor mij als epilepticus niet meer echt weggelegd. Welbeschouwd bleven alleen 'de kunsten' over. Daar was ik geen gevaar voor anderen.
Maar bij mezelf zou ik wel instappen. Als ik een vliegtuig kon besturen, zou ik dat goed en geconcentreerd doen en nooit ook maar een seconde wegvallen. Dat weet ik gewoon. En dat is het verraderlijke. Wat weten we nou helemaal van onszelf en van onze betrouwbare vrienden?
Rest voor iedereen alleen kunst. Al kan een cartoonist in je buurt best gevaarlijk zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten