Doorslapen

Net na zessen stonden we al op om het verjaardagsontbijt voor man te gaan regelen. Mijn oogleden topzwaar vanwege mijn medicinale wietgebruik. (Het is fantastisch spul om mee in slaap te komen, maar bemoeilijkt het ontwaken aanzienlijk.)
De spanning liep meteen al superhoog op. We waren zo zenuwachtig dat we het haast niet voor elkaar kregen om zachtjes te praten. We wisten ook niet meer wat we als eerste moesten doen.
Eitjes koken, croissantje in de oven, cake met kaarsjes. De meisjes drapeerden de tekeningen om het bord van de jarige. Net toen ik met een berg cadeautjes in mijn armen naar beneden wilde lopen, hoorde ik een gigantisch kabaal. Het klonk als een olifant die van de trap stortte.
‘Ik kom al,’ riep ik. ‘Ik kom!’
Hoog gillend en hard huilend lag Deetje op de vloer. De gevallene brulde dat ze echt niet meer meedeed met de voorbereidingen voor het ontbijt. Jeetje schreeuwde dat ze niet zo moest schreeuwen en dat ze meteen op moest houden met huilen. Nu metéén. De jarige sliep door alles, werkelijk door alles, heen. (En dat had niets met wiet te maken)