Ons vieren
De ochtend was
begonnen met veel zon in de kamer en ‘What a wonderful world.’ We zaten met z’n
drieën aan onze lange tafel. Ik bladerde door de weekendkranten, de meisjes
knutselden en frutselden. Man zou weldra komen brunchen en daarna zouden we als
gezin naar een rommelmarkt op Blijburg fietsen.
Het begon mis te gaan
toen hij de dagen appte waarop hij de meisjes deze week Boven de Turk zou
willen hebben. Het was onze eerste weekplanning ooit. Hij wilde dat, ik wilde
dit. Ik wilde het eigenlijk allemaal niet. Maar goed, we zouden zo gaan brunchen
en fietsen als gezin. En we kwamen eruit.
Het ging alsnog mis toen
ik hem vroeg waarom hij met ons naar die markt wilde.
Alleen om de kinderen?
Of ook omdat jij mij erbij wil zien?
Ik wil met ons vieren
iets doen, schreef hij. Omdat dat leuk is voor iedereen.
Wil jij mij óók zien?
Hij antwoordde niet.
Ik vraag je iets.
Ons vieren zeg ik
toch.
Je moet míj ook willen
zien.
Je vraagt het zo
scherp. Ik kan daar geen ja op zeggen.
Ok, dan doen we niets vandaag.
Er volgde een reeks
berichtjes over dat het leuk zou zijn voor onze meisjes. Zij verheugden zich
erop. Wij moesten leren onszelf op de tweede plaats te zetten. Onszelf een
beetje ontstijgen. Terwijl ik op mijn telefoon zat te tikken, - de berichtgeving tussen man en mij grimmiger
werd - , vertrok de zesjarige zwijgend naar haar beste vriend en begon de elfjarige
met traplopen. Trap op, trap af, trap op, trap af. Tot ik haar vertelde dat haar
vader nu niet zou komen. En dat ik degene was die het uitje met ons vieren had
afgezegd.
“Maar waarom?”
“Omdat er geen ons vieren
meer bestaat.”
Ergens daar moet Louis
Armstrong met zingen gestopt zijn. De zon scheen nog wel.
“Dat is de realiteit,”
zei ik.
“Jullie hebben al het
geluk uit mij gezogen!”
“Ik wil ook niets
liever dan samen iets doen,” zei ik, “begrijp me goed”
“Waarom zeg je het dan
af?”
“Omdat het niet wáár
is,’ zei ik. “Het moet wel waar zijn.”
“Jij staat ons geluk
in de weg!” riep ze. “Jij!” Ze duwde me
weg en barricadeerde haar slaapkamerdeur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten