Sinterklaas voorbereidingen

Op Sinterklaasochtend zaten man en ik tegenover elkaar aan tafel met een kopje espresso.  We waren tot op het bot verkleumd omdat we heel lang op het schoolplein hadden staan wachten tot Sinterklaas per ambulance werd gebracht. Tot er een verwaaide sint met een blote rug, een te korte jurk, en gigantisch veel haar - alleen zijn neus stak eruit - uit de ziekenwagen stapte. Hij klaagde tegen de kinderen over ernstige vermoeidheid, viel en plein public in slaap, en vertrok toen weer. Ook de schoolband speelde de liederen met een vermoeide en droevige ondertoon.

Daarna konden de ouders vertrekken.

Man en ik warmden onze handen rond onze kleine kopjes en keken elkaar aan. Als vader en moeder. De voorbereidingen moesten nog getroffen voor het feest des avonds. We hadden per mail overleg gehad. Hij zou dit cadeau kopen, ik dat. Dat was gebeurd.  Dat konden we afvinken. Nu moesten we het nog hebben over de boodschappen. We gingen iets feestelijks eten. Ook zouden we nog bespreken hoe de cadeaus gegeven werden. Een speurtocht door het huis. Puzzel?

'Het moet leuk zijn voor de kinderen,' zeiden we steeds tegen elkaar. 'Het moet leuk zijn voor de kinderen.'

'En voor ons ook een beetje,' zei ik. 

'Ja, voor ons ook,' zei man. Voor ons ook.'

We gingen door met het draaiboek voor de avond. We maakten een boodschappenlijst. Er waren al speculaasbrokken. 

'Op deze manier wordt het voor ons niet zo heel leuk,' zei ik. 'Als wij alleen maar zakelijk blijven praten. Over de cadeaus. De kinderen. Het avondeten.' En toen begon ik te huilen.