Ik moet het even aansnijden, nu ik toch zo diep gezakt ben.
Laatst kwam ik mijn naam tegen op een weblog. In 1 van de 36 reacties schreef iemand dat ik een blogger was.
Ik ben een blogger, dacht ik. En trommelde mezelf op de borstjes.
Daarna begon meteen het knagen. Want wat wil de blogger? En doe ik het wel goed?
Sommigen krijgen wel 43 reacties.
Ik begon de weblogs van 'sommigen' aan tekstanalyse te onderwerpen. In categorieën op te delen. Wat nu maakt het blog populair? Vaak iets met seks. Of iets tragisch. Ik wil geen sterfgeval creëren voor een antwoord, noch de seks beschrijven.
Het gemiddelde blog dat ik lees, heeft zo'n 6 of 7 reacties per bericht. Met een uitloop naar 12/13. Dat haal ik dus niet.
Ik begon heel onschuldig als blogger. Elke dag een schrijfoefening die van een zeker niveau moest zijn. Dat was genoeg uitdaging. Maar ik word steeds ordinairder in mijn drijfveren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
14 opmerkingen:
Reactie nr. 1:
Ik vertelde deze week iemand iets over je weblog. Dat ik altijd hard moet lachen met Jeetje-verhalen. En dat ik mijn kind ook jeetje wil noemen. Je doet dat goed, bloggen. Wat het ook is, bloggen. Het doet soms vreemd, bloggen. Reacties zijn dan ook onbelangrijk, bij bloggen. En wat een vreemd woord ook; bloggen.
Reactie nr. 2:
Het aantal reacties zegt denk ik inderdaad iets over de populariteit van een blog. Maar wil je populair zijn met bloggen?
De meeste populaire blogs vind ik niets aan. Dat trekt denk ik ook een ander soort publiek. Dat is hetzelfde als dat chicklits altijd over de toonbank vliegen.
Ik vind het knap dat je elke dag iets moois weet neer te schrijven hier, een goede oefening. Ik wil daar zelf ook meer aan, maar ik zie altijd drempels.
En er zijn ook altijd veel mensen die lezen en niet reageren. Ik reageer ook niet op al jouw berichtjes ;)
Nummer drie dan:
Wel, meer reacties krijgen betekent niet dat je meteen een blote-borsten-blog moet beginnen. Regelmatig op andere logs reageren, ook buiten het reguliere kringetje, zorgt ervoor dat je een vaste lezersgroep opbouwt. Daarnaast helpt het om je stukjes net niet helemaal 'rond' te laten zijn - de lezer moet er zelf iets bij kunnen aanvullen. Een vraag aan het einde stellen is de gemakkelijkste manier om dat op te zoeken. Nu zijn veel van je stukjes soms gewoon 'af', zodanig dat ik er niets meer aan toe te voegen heb. Zoals het stukje van gisteren, het is een mooie, snelle tekening van wat gebeurt. Maar als lezer heb ik daar niet direct een reactie op. Ze zijn goed op zichzelf.
Bloggers met veel reacties krijgen die reacties door zelf op andere blogs ook dagelijks erg scherpzinnig te reageren, zo ontstaat een naam en een netwerk. Dat kost enorm veel tijd en verder heb je er niks aan.
Volgens mij heeft Maarten daar een punt. Jouw stukjes zijn zo mooi rond dat ik meestal met een half oog schaapachtig naar buiten blijf staren, 'god, wat mooi, het klopt'. Een reactie lijkt dan bijna een verstoring van het geheel. Je maakt kleine schilderijtjes waardoor ik me voel veranderen in een schreeuwerige museumbezoeker wanneer ik mijn reactie onder dat schilderijtje plaats. Of zal ik voortaan toch maar voorzichtig één zinnetje fluisteren?
Helemaal mee eens met Roezemoezen.
Gewoon doorgaan!
@Maarten, toch een belangrijke reactie van jou. Want leuk.
@Willem, wat zijn de drempels?
Ik wil niet direct populair zijn met bloggen. Maar het is een vreemd fenomeen: als de mogelijkheid tot reageren bestaat, moet je je ertoe verhouden. Of ervoor kiezen het uit te zetten.
@Maarten, dank je. En ik beloof je dat ik geen blote borsten blog begin...
@Jan, een naam en een netwerk op zich is ook al leuk, lijkt me.
@Roezemoezen, voel je vrij om te zeggen wat je wilt in dit museum! Heerlijk.
@Frederique, ik ga door.
@allemaal: ik vind het heel leuk jullie uitgebreide reacties te lezen. Best gek om zelf zo uitgebreid te reageren. Alsof ik een groepsgesprek heb. Maar het heeft iets met hoor en wederhoor te maken, geloof ik.
En weer een erbij.
En weer een erbij.
En weer een erbij.
Ha Elk, dan nu al nr. 8 als reactie... Zo zit je zomaar boven het gemiddelde. Jouw blogs lezen is een vast ritueel geworden hier. Zelfs nu. Vier dagen nadat mijn wereld hier in het souterain drastisch veranderde, keek ik alweer naar jouw blog (om te lezen over mijn souterain), om te zien hoe het in de wereld verder ging. Een krant ging nog te ver, maar jouw wereld mocht wel binnenglippen, dat is een dierbare wereld geworden. Waar je soms niets op te zeggen weet... (ik snap dat wel van die schreeuwierige museumbezoeker) Maar fijn om hier met z'n allen wat tegen je terug te fluisteren... liefs Est.
Nog even een verlate reactie dan (no. 9?). Reageren hoort er inderdaad bij, wat je zegt Elke. Maar het moet niet reageren om het reageren worden, vind ik. Oftewel, om daarmee meer bezoekers naar je toe te trekken. Ik doe mijn best om zo'n tien blogs te volgen (vaak niet reagerend), en daar hou ik het bij, anders gaat het wel erg veel tijd opslokken.
Dat over die gesloten stukjes, klopt wel een beetje.
Voor mij is de drempel natuurlijk het beginnen eraan, en dat je bang bent dat het niet mooi wordt, of dat het veel tijd in beslag neemt. Dat soort dingen. Begin 2008 was ik aardig op dreef, dat is minder worden. Heb nu weer goede voornemens.
En hier dan zo'n anoniempje die in stilte geniet!
dat..
Een reactie posten