Net zat ik nog achter mijn bureau, mijn koele flexplek boven, hoog in de lucht - mijn hoofd steekt bijna door het dakraam heen - te schrijven. Diep na te denken over de twee tijden in mijn verhaal, wat ik in welke volgorde zet.
Het volgende moment sta ik hier, in het kunstlicht, in een bloedheet souterrain, met een naakt baby'tje van twee kilo voor me op een aankleedkussen, en een muizentruitje in mijn hand. Het kussen is nog van ons geweest. Ik moet zulke armpjes toch eerder door zulke mouwtjes gekregen hebben. Het baby'tje doet haar oogjes open.
Dit is de werkelijkheid, man. Dit is de werkelijkheid, zeg ik tegen mezelf. En dit is de volgorde.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Het lijken ook wel twee verschillende tijden (waarvan je bij één ervan niet kunt sjoemelen).
Ja precies, Willem. En ik hou veel van sjoemelen.
Ja precies, Willem. En ik hou veel van sjoemelen.
Heb je haar (de moeder) al verteld dat deze werkelijkheid haar (de schrijver) gaat veranderen?
Nog niet, Jan. Komt ze vanzelf achter.
Een reactie posten