Ik zit hier al een half uur beneden aan de vier meter lange tafel om een stukje te schrijven. Maar het komt er niet meer van. Man telefoneert erg luid, en daar word ik door afgeleid. Ook hebben we erg kleurige patchwork gordijnen waar ik steeds naar moet kijken.
Man zegt: 'Dus ik mag jou niet zomaar in een verzorgingstehuis stoppen, dan weet ik dat.'
Ik heb aan het eind van de dag weer over de gifbelt, die nu een park is, gerend. Vandaag was de maan niet meer zo vol. Om de dag loop ik nu. Ik hou me aan het schema. Soms stel ik me al voor hoe mijn voeten snel over het asfalt zullen gaan, zweven is het bijna. Ik vraag me af of dat het begin is van het geluk. Nu is het nog 2 minuten rennen en dan 2 minuten lopen. En dat maal 5.
Het was vrij donker en ik had benen van lood toen ik een meneer die met een hondje wandelde, inhaalde.
Voor het rennen was ik heel druk bezig met een hoogleraar theoretische informatica die zich voor de lol bezighoudt met het verbeteren van het spoorboekje in o.a. New Delhi.
Ook bestelde ik toen oude speelgoedpaarden via Marktplaats.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ha Elke,
ik hoop dat ook jij het rennersgeluk zal ervaren. Daarna wil je niet meer zonder!
Ha! Tiende beste rennersvrouw van NL! Ik heb wel aan jou gedacht tijdens mijn 2 minuten rennen. Maar het geluk is nog veel erg veel oefenen voor mij.
Een reactie posten