zaterdag 5 januari 2013

De feesten zijn voorbij

Het normale leven begint weer. Alle feesten zijn eindelijk voorbij, waarvan kerstmis het gruwelijkst was. Eerst wou ik schrijven 'traditioneel gezien' het gruwelijkst omdat kerst vieren voor veel mensen nogal gruwelijk is, gezellig samenzijn en familie rijmt niet, maar eerlijk gezegd had ik nooit zo'n afkeer van kerst. Ik herinner me die ene keer dat ik niet naar mijn ouders ging toen ik éénentwintig was. Man en ik bleven in de gekraakte boerderij en we deden lekker helemaal niets aan het geboortefeest van de zoon van God. We negeerden het. Al die onzin was aan ons niet besteed. Ik dacht steeds aan de schaaltjes met kerstkransjes in mijn ouderlijk huis. Ik zag voor me waar ze stonden.
Ook herinner ik me nog een heel duistere kerst toen ik zeventien jaar was. Mijn vader, moeder, broer van drie en ik vierden het bij mijn opa, oma en er was ook een oom. Mijn vader had gekookt en 's middags zaten we aan de tafel in de donkere achterkamer waar we anders nooit zaten. Tijdens het diner viel opa voorover met zijn gezicht in de boeuf bourguignon. Zoals dat in een film gaat. Ik zie hem nog zitten met zijn gezicht in het bord en er was verder niemand die er op reageerde. Het gesprek werd voortgezet. Toen hij weer omhoog kwam, werd mij kort gezegd hem naar bed te begeleiden. Hij had genoeg gehad. We stiefelden naar de slaapkamer, opa en ik, ik kon hem bijna niet houden, zo zwaar leunde hij op mij. Toen ik weer aan tafel zat, hadden we het er niet meer over. Drie maanden later was hij dood.  De eerste kerstdag dit jaar, nu ik negenendertig ben, was ook gruwelijk, maar daar spreken we niet meer over. Want dat is in de loop der jaren niet veranderd.


Geen opmerkingen: