Het weekend begon in een café op de Zeedijk. Mijn vriendin en ik zaten aan tafel bij de man die ons stomdronken aan bleef staren. We wilden het over zeer geheime en persoonlijke zaken gaan hebben, maar dat ging op deze manier helemaal niet. Niet met een constant glimlachende toehoorder.
'Ik wil in het Engels overschakelen,' fluisterde vriendin. 'Maar dat heeft natuurlijk ook geen zin.'
Ik schudde mijn hoofd. In het Engels overschakelen deed je bij kinderen. Maar deze man was geen kind.
'Dames iets drinken?'
Het nee-schudden. We vielen steeds meer stil. Het café vulde zich met steeds meer dronkemannen en pas toen we in de hoek gedrukt werden, als twee vliegen tegen de muur geplakt, onze beentjes half in de lucht omdat er geen plaats meer was om ze neer te zetten, kwamen we op het idee om op te staan. Het café te verlaten. Buiten haalden we allebei diep adem. Alsof we veel te lang onder water geweest waren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
De vrije keus bestond eruit uiteindelijk maar af te druipen, bijna letterlijk overmand door de couleur locale van het moment in onderhavig kroegje? Voelde het ook als een vrije keus, dames, of werden de dronkemannen niet toch ook in stilte de huid vol gescholden door jullie tweetjes tijdens de onvrijwillige aftocht? Die conclusie laat zich trekken finnik. Kortom, de crux van het beschreven tafereeltje ontgaat me.
De aftocht was nu juist geheel en al vrijwillig.
We hadden kunnen blijven zitten tot in het oneindige. Dat was dan ook een vrije keuze geweest inderdaad.
Er zit geen crux in dit stukje.
Nou moe! Zo lust deze jongen er nog wel eentje! Elke dag. Pro..(hik)...sssst!
Met crux doel ik op de kern, het punt waar het om gaat. In dit flardje Elke dag dus op "Keuzevrijheid", want dat geef je het als titel mee. Uit het stukje maak ik op dat jouw en vriendinnekes keus jullie biezen te pakken was gelegen in het feit dat het café zich met een dusdanig aantal dronkemannen vulde, dat jullie getweetjes uiteindelijk in de hoek geplet werden, als 2 vliegen. (Ik zie het helemaal voor me) Zelfs alleen maar voor de beentjes geen plaats meer in de herberg. Daarom: aftaaien!! Premisse: hadden de drinkebroers dat bewuste weekend een ander etablissement voor hun drinkgelag uitgekozen en jullie dus niet gestoord hebben bij het voornemen 'zeer geheime en persoonlijke zaken' te bepraten, dan waren jullie blijven zitten waar je zat op dat moment.
De keuze dus de aftocht te blazen was weliswaar geheel en al vrijwillig, maar wel relatief en daarom niet absoluut. Dat zou ik voor mezelf geen keuzevrijheid noemen, integendeel.
Pin me niet vast, als de eerste de beste mierenneuker misschien wel, op dit stukje an sich. Het gaat me om het principe achter wat jij keuzevrijheid noemt. Je kiest voor, of absolute vrijheid en neemt een soort van gevoelsmatige kruisiging die eraan voorafgaat voor lief, al was het alleen maar om die absolute vrijheid daarna te willen en kunnen ervaren/herkennen, of je kiest voor relatieve vrijheid en dus voor gebondenheid in zekere zin. De twee keuzes overlappen elkaar op geen enkele manier, hoe graag menigeen dat ook voor anderen maar vooral voor zichzelf wil doen geloven. Amen.
Ik ken de absolute vrijheid niet. Amen.
Boekdelen! Had toch stiekem gehoopt zo'n vermaarde boze brief aan mijn adres van je te kunnen ontfutselen. Te ijdel blijkt. Ik blaas de aftocht dan maar nu, onvrijwillig. Succes verder met je schrijverscarrière. Doei!
Een reactie posten