Ik kreeg 4 scenario's te lezen die derdejaars kunstacademie studenten geschreven hadden naar aanleiding van Lastmens. Het is oorspronkelijk een verhaal van 65 bladzijdes waarin het draait om een moeder die op een dag besluit de au-pair van haar eigen kind te worden.
De studenten hadden de opdracht gekregen het te bewerken voor een film van tien minuten. Het beste scenario zou gekozen worden om te verfilmen. Ik las scripts over poetsende moeders, onvruchtbare vrouwen met een kinderwens, verslaafde moeders met suïcidale neigingen. Eén scenario ging wel over een vrouw die moeite had de verantwoordelijkheid voor het moederschap te dragen.
Er ontstond geharrewar via de mail over wat een bewerking van een verhaal nou eigenlijk precies is en dat je in tien minuten natuurlijk geen heel verhaal kan navertellen. Het zit in de natuur van de kunstacademie-student om met een verhaal aan de haal te gaan. Dat moet ook, geloof ik. Anders hoef je niet op de kunstacademie te zitten. De grens tussen iets bewerken en ergens op associëren kan dun zijn. Dat maakt niet uit, als het maar goed is wat je ervan maakt.
Waar ik nu wel op hoop is dat er een keer echt een verhaal of boek van mij verfilmd wordt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten