Amigo
Terwijl de bijna honderdjarige mevrouw Welles daar lag en nog even probeerde
te slapen, - slapen werd hoe langer hoe moeilijker voor haar, maar met wakker
zijn had ze tegenwoordig al net zoveel problemen - luisterde ze naar de
afwasgeluiden die uit haar keuken kwamen, daarna was er het stofzuigen. Over tien
minuten zou Amigo naast haar bed staan. Hij was precies zoals zij het hebben
wou.
Tot nu toe: niets dan lof voor de nieuwe hulp. Hij hoefde geen koffie en verdeed
zijn tijd ook niet met gezeur. Doortje had jarenlang tegen haar aangekletst.
Mevrouw Welles stond bekend als een moeilijke maar zelfstandige vrouw die geen
genoegen nam met minder. Waarom zou ze?
Ze was moeder van zeven grijze zonen, waarvan de oudste al aan het
dementeren was. Hij was zijn rijbewijs allang kwijt.
Ondanks het verlies van haar rijvaardigheid en haar totaal versleten rug woonde
mevrouw Welles nog altijd op zichzelf.
Ze had Amigo meteen ingesteld op het dichtsnoeren van haar korset. Niet te
los en niet te strak. Dat ging haar goed af. Ook de knopjes van de nieuwe
magnetron kon ze makkelijk bedienen.
Ze ging met haar tijd mee. De eerste wasmachine was ooit haar huis binnen gedragen
en later de eerste afwasmachine. Nu was
ze de eerste bejaarde van het dorp met een thuiszorgrobot. Amigo mèt TomTom
functie.
Morgen of overmorgen, - als ze eindelijk eens een keer uitgerust was, niet
meer zo vreselijk moe in elk geval - zou ze hem achter het stuur zetten en
konden ze misschien een stukje gaan rijden. De vrijheid tegemoet.
Beluister het verhaaltje hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten