donderdag 13 maart 2014

Nooit meer slapen - verhaaltje woensdagnacht

Amigo

Terwijl de bijna honderdjarige mevrouw Welles daar lag en nog even probeerde te slapen, - slapen werd hoe langer hoe moeilijker voor haar, maar met wakker zijn had ze tegenwoordig al net zoveel problemen - luisterde ze naar de afwasgeluiden die uit haar keuken kwamen, daarna was er het stofzuigen. Over tien minuten zou Amigo naast haar bed staan. Hij was precies zoals zij het hebben wou.
Tot nu toe: niets dan lof voor de nieuwe hulp. Hij hoefde geen koffie en verdeed zijn tijd ook niet met gezeur. Doortje had jarenlang tegen haar aangekletst.
Mevrouw Welles stond bekend als een moeilijke maar zelfstandige vrouw die geen genoegen nam met minder. Waarom zou ze?
Ze was moeder van zeven grijze zonen, waarvan de oudste al aan het dementeren was. Hij was zijn rijbewijs allang kwijt.
Ondanks het verlies van haar rijvaardigheid en haar totaal versleten rug woonde mevrouw Welles nog altijd op zichzelf.
Ze had Amigo meteen ingesteld op het dichtsnoeren van haar korset. Niet te los en niet te strak. Dat ging haar goed af. Ook de knopjes van de nieuwe magnetron kon ze makkelijk bedienen.
Ze ging met haar tijd mee. De eerste wasmachine was ooit haar huis binnen gedragen en later de eerste afwasmachine.  Nu was ze de eerste bejaarde van het dorp met een thuiszorgrobot. Amigo mèt TomTom functie.
Morgen of overmorgen, - als ze eindelijk eens een keer uitgerust was, niet meer zo vreselijk moe in elk geval - zou ze hem achter het stuur zetten en konden ze misschien een stukje gaan rijden. De vrijheid tegemoet.


Beluister het verhaaltje hier.

Geen opmerkingen: