Nooit meer slapen - verhaaltje vrijdagnacht

Armoede in NL

Tijdens het avondeten bespreekt de vijfentwintigjarige Rosy de nijpende financiële situatie met haar zoontje Jerry. Het is weer alle dagen macaroni met ketchup. En morgen zal hij vrij zijn. Ze maken de schoolreisjes elk jaar duurder.

Hij is acht jaar, maar begrijpt alles.

Rosy kan het met hem overal over hebben. Over de moeilijke dag die ze achter de rug heeft. En: de oneerlijkheid van het leven. Hoe ze ooit ontslagen werd omdat ze een baby kreeg. Hoe ze al haar  vrienden kwijtraakte omdat ze geen oppas kon betalen.

‘Ik vond het helemaal niet erg  hoor. Ik kreeg er iets veel mooiers voor terug.’

Rosy realiseert zich elke dag dat ze in haar handjes mag knijpen met Jerry.

Hij is zo anders dan de materialistische jongetjes uit zijn klas die alleen maar kunnen praten over de nieuwste computerspelletjes en de verzameling technisch lego in hun speelkamers. Die schreeuwlelijkerds op hun Nike Air Maxjes. Ze moet er niet aan denken.

Jerry is juist een jongen die zich overal mee kan vermaken. Hij geeft niets om spullen. Macaroni met ketchup eet hij graag.

Na de maaltijd barst Rosy  in tranen uit omdat ze voor zich ziet hoe de schoolbus morgen zonder haar zoon zal vertrekken. Ze voelt zich een slechte moeder. Ze weet best dat alle kinderen van pretparken houden. Jerry houdt haar stevig vast. Het liefst van alles is hij een dagje met haar, echt waar. Rosy blijft huilen. Hij is het beste zoontje is dat een moeder maar kan wensen. Als ze hem niet had, hoefde het voor haar allemaal niet meer. Jerry weet haar telkens weer uit de put te trekken, met dat lieve spitse snuitje van hem.