dinsdag 9 september 2014

Gaat dat zien!

Gisteren was ik bij de filmpremière van Nena.
Het verhaal speelt zich af aan het eind van de jaren tachtig en onherroepelijk was ik terug bij mijn eigen stonewashed broeken, grote sweaters en de val van de muur. Met mijn klas was ik in Berlijn. 'Een historisch moment,' hoor ik mijn vader nog enthousiast zeggen. 'En jij bent erbij!' Maar ik was meer geïnteresseerd in de discoboot.
De film gaat over het pubermeisje Nena en haar vader die vrijwel helemaal verlamd is en zelfmoord wil plegen. Zij begint net met leven en hij is er klaar mee. Leven en dood worden hier recht tegenover elkaar gezet. De film is grappig, maar ook afgrijselijk pijnlijk. Dat vind ik er zo goed aan.
Je houdt meteen van Nena. Ik had vroeger denk ik zo stoer en tegendraads willen zijn als zij. Maar dat was ik niet. Wel had ik voor de vorm zo'n leren jas.




Geen opmerkingen: