Niet te doen

Vanmorgen vroeg stuitte ik op een documentaire over twee ouderstellen die hun dochter verloren hadden door zelfmoord. De dochters waren halverwege twintig. Bij één stel was het al dertig jaar geleden en bij het andere stel nog maar een jaar. Niemand had het aan zien komen.
Beide meisjes dachten dat ze niet op hun plek waren in deze wereld. Dat ze nooit iets zouden bereiken. Dat ze hun talenten niet zouden kunnen ontplooien. 'Je hebt winnaars en verliezers. En ik hoor bij de verliezers,' las de moeder voor uit een afscheidsbrief.
Het was haast niet te doen om die mensen te zien met de foto's en de spulletjes van hun dochters die het niet gered hadden.

In de namiddag zei een meester op het schoolplein dat hij het niet eens was met de plus-klassen op school. 'Moeten we dan ook min-klassen instellen?' zei hij.
Hij zei dat zo'n plus-klas toch onderlinge verdeeldheid veroorzaakte in een klas. Is zij 'beter' dan ik? Het zou niet nodig moeten zijn op een montessorischool. Ik dacht aan De weg naar zee waarin het hoofdpersonage weet dat haar dochter naar de min-klas zou moeten.

Een recensent zei gisteren dat hij het vreemd vond dat hij mijn boek niet tegenkwam in de actuele discussies. Hij wachtte steeds op een verwijzing. Nu de maakbare wereld hoogtij viert, de prestatiedwang groot is, Downsyndroomkinderen dreigen uit te sterven en het beste niet goed genoeg is. Mislukken mag niemand, goed moeten we eruit blijven zien, we kunnen overal iets aan doen, anders ligt het aan onszelf. 'En maar zeuren dat de schrijvers van tegenwoordig niet maatschappijkritisch zijn,' zei hij, ' ze lezen gewoon geen boeken.'

In een winkelstraat werd ik aangehouden door een meneer die een potje met goud voor me had. Om verdere rimpelvorming rond mijn ogen tegen te gaan. Voor het te laat is.