Er was een man in Maastricht die - gisteren bij de première van Lastmens - mijn boeken bij zich had, een paar toneelstukken die ik zelf niet meer in mijn bezit heb en een krantenartikel van mijn hand. Hij vroeg of ik alles wilde signeren. Op kleine briefjes had hij zinnen uit het boek geschreven. Of ik die over wilde schrijven. Dat wilde ik. Voor deze meneer schrijf ik nog een boek, dacht ik. Voor hem doe ik het allemaal. Alles.
Er was de heel korte film die de studenten van de kunstacademie op basis van mijn verhaal gemaakt hadden. Dat is bizar om te zien. Je herkent het en tegelijkertijd helemaal niet. De beelden die je in je hoofd hebt, zijn anders dan de beelden op het witte doek. Eigenlijk was het een film die aan mijn verhaal voorafgegaan zou kunnen zijn. Ze maakten invoelbaar waarom het personage Wieke op een dag besluit als au-pair van haar eigen dochter door het leven te gaan. De wereld van de Wieke was behoorlijk beklemmend. Er was het motto: 'het leven is elders' dat de makers in elke scène gestopt hadden. Ergens voelde ik me ook betrapt door dat motto. Het leven is in Maastricht, dacht ik toen ik vanochtend wakker werd in hotel Holla.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten