Donker

In een interview met Michel Faber in NRC vandaag, las ik iets over instinctief schrijven.
Hij zei: 'In dit boek wilde ik kijken wat er zou gebeuren wanneer ik de duisternis zou betreden, zonder te weten waar ik zou uitkomen. Natuurlijk vormde ik het verhaal zelf terwijl ik schreef, maar ik wilde mezelf verbazen, gedesoriënteerd raken. De reis van Peter naar een totaal onbekend gebied was voor mij een goede manier om dat te doen.'

In Briefroman van Juli Zeh stond:  'Plotseling is er er een gebiedende stem uit het inwendige pikkedonker van je eigen persoon, die zegt: Maak er wat van. Je begint te schrijven, uiterst vrijblijvend nog; het hoeft niet gelezen te worden, het gaat niemand iets aan. (...) (Het belandt in een la)
En dan kan het zomaar gebeuren dat je niet meer kunt stoppen. Omdat je het landschap dat zich bij het schrijven voor je ontvouwt niet meer wil verlaten. Omdat de taal begint te blinken en klinken en de juiste soundtrack biedt onder de beelden die aan je geestesoog voorbij trekken.'