Vertrouwen

We waren op de terugweg, het was al donker, we luisterden naar de radio, de meisjes op de achterbank sliepen nog voor we de snelweg opgedraaid waren. Ze zakten scheef in hun kinderstoelen, hun kaken vielen open, armen wijd. De neergeschoten strijdsters. Straks zouden we ze hun huis binnendragen.

Ik dacht terug aan mezelf als kind met de eeuwige open ogen op de achterbank. Priemend, prikkend. Wakker blijven, was mijn motto. Nooit  je ogen dichtdoen waar ze bij zijn. Slapen is een zwakte. Daar moet je niet in het openbaar aan toegeven. 

Hierna moet ik in slaap gevallen zijn. De radio op de achtergrond, man achter het stuur, kinderen zachtjes ademend. De enige wereld waar ik zelf niet bij ben om het op te kunnen schrijven.