Het laatste teken van leven van man is van 30 uur geleden. Hij en Jeetje hadden hun kunstje gedaan op het festival in Montréal. Het was goed gegaan, mailde hij. Ze vertrokken met een auto naar 130 km verderop. Want een stad was maar een stad. Nee, ze gingen met z'n tweeën naar een Canadees natuurgebied. (Met echte beren, denk ik.) De Europese vader en dochter. De natuurliefhebbers.
Twee dagen zouden ze in zo'n yurt aan het water vertoeven.
Sindsdien is het stil. Op mijn sms, app, mail en telefoon wordt niet meer gereageerd. Er is daar natuurlijk geen WiFi. Ze slapen. Etcetera.
Maar nu zie ik steeds David Vann-achtige taferelen. Vader en dochter. De ongerepte natuur. Regen. Ver van de bewoonde wereld. Beren. Een tienjarig meisje middenin de wildernis geknield naast haar half opgegeten vader. Nacht. Huilen. Niemand die haar hoort.
Haar moeder die hier dit zit te typen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten