Eenwording

Het is gevaarlijk om observaties over je gezinsleven te noteren, de meeste schrijfsters laten het wel uit hun hoofd, je wordt hoe dan ook in de hoek van de minder validen geplaatst, dat weten we nu zo langzamerhand, dus schrijf ik maar beter niets over het kinderfeestje hier.
We zijn bang te worden weggezet in het mierzoete moederschap hoekje. Ik ben daar door mijn boeken en deze tekstjes vermoedelijk vanzelf in terechtgekomen, al is het bijvoeglijk naamwoord 'mierzoet' op mij niet van toepassing. Ergens las ik dat vrouwen niet goed (waarmee 'slecht' wordt bedoeld) kunnen schrijven over het ouderschap omdat ze té persoonlijk betrokken zouden zijn. Voor mij ligt het precies andersom.
Wanneer ik weer eens van een afstand naar mijn leven kijk, verbaas ik me er over hoe het zo heeft kunnen lopen met alles. Wat ik zie komt me vaak genoeg vreemd voor.
Op zo'n moment begin ik meestal in te zoomen, nog verder in te zoomen, we moeten dichterbij komen, nog dichterbij, mijn leven en ik. Hier ga ik net zolang mee door tot het beeld glashelder is. Op het oude Perzische tapijt, naast de tafel waaraan ik zit, verschijnt nu een man in kleermakerszit en naast hem een meisje in een lange nachtjapon met bloemetjesmotief. Ze spelen. De inhoud van de nieuwe doos playmobil omgekeerd tussen hen in. De man zadelt een gevlekt paard op. Het meisje is bezig het witte paard binnen het hekwerk te houden.
'Ik heb te weinig hekjes,' zegt ze tegen het paard, 'ik kan maar een heel klein weitje voor je maken.'
'Sluit me niet op,' zegt het paard, 'sluit me niet op.'
Het meisje galoppeert met het paard door de kamer. Weg van de man, weg van het kleed. De wereld in.
Pas tijdens het schrijven van zo'n stukje vallen we  samen, mijn leven en ik. Dichterbij kan ik niet komen. Ik kan het niet niet opschrijven. Ze zitten er!