Kerst is stom

In de huiskamer staat een grote kerstboom met twee stalletjes eronder. De kerstboom is groter dan die ooit geweest is. Maar dat helpt niet.
De meisjes gaan op kerstavond tot en met eerste kerstdag naar de familie van man. Ik ben er niet bij. Dat is nu kennelijk vanzelfsprekend. Zo gaan die dingen.
Op eerste kerstdag worden ze op het station in Nijmegen afgezet. De meisjes en ik zullen man van ons weg zien rijden of andersom. Ik weet het niet. Het zal in elk geval ellendig zijn.
En de dag daarna gaan we met z'n vieren bij onze enorme boom zitten.
'Waaróm zouden we apart kerstmis vieren als we het ook samen doen?' riep Jeetje uit. 'Ik vind dat stom. We zijn zo váák samen!'
Ik vind dat dus ook hartstikke stom. We zien elkaar tot nu toe nog vaker wél dan niet, maar júist met kerst kunnen we niet samen zijn. Alleen omdát het kerst is.
Niet dat we beiden nou zo'n geweldig hechte families hadden. Kerst is altijd enigszins wurmen, wringen en gezellig doen met z'n allen. Omdat het zo hoort. En dat is soms best leuk, maar ik herinner me toch vooral het gehang en de korte wandelingen naar nergens.
Nú zijn we er ineens heel oprecht over.
Het liefst zou ik man gewoon meenemen naar mijn ouders. Wat mij betreft hoort hij er ook bij nu onze relatie veranderd is. Nu wij als stel in een transformatiefase zitten of waar we verdomme ook in zitten. Maar dat vindt hij denk ik niet en ik vrees dat mijn familie ook gek op zou kijken als man gewoon mee zou gourmetten.
Ik vind het een bekrompen manier van denken. Het is toch allemaal fake. Maar juist het feest van het samenzijn is voor ons dit jaar het feest van het alleen zijn. Het uiteenvallen van het gezin. Het feest van de losse scherven. De pijn. Terwijl het op de gewone dagen al moeilijk genoeg is allemaal.
Maar goed, ik weet ook niet wat ik me druk aan het maken ben over Kerst. Ik ga deze hele week de kaarsjes op tafel zetten. Voor ons drieën. Jeetje. Deetje. En ik.