Over wie gaat het?

Op 27 december was ik te gast bij Radio EenVandaag om over dit weblog en m'n column in Trouw te praten.
Ik zit in de studio en luister naar de aankondiging. "Na het journaal hebben we Elke Geurts te gast die ontroerend schrijft over haar scheiding." Zo'n typische radiostem. Ik glimlach naar de presentator.
We wachten tot het journaal voorbij is.  Na het liedje stelt hij de schrijfster, die over het verlies van haar liefde schrijft, voor aan het radiopubliek en stelt mij de vraag of ontroering is wat ik beoog met de stukjes.
Ik hoor mezelf op de radio praten over het einde van mijn huwelijk. Ik zie mijn stukjes in de krant over het huwelijk. Ik ben op allerlei manieren bezig er iets van te maken. Het vorm te geven. Zolang het maar niet het échte leven is.
Ik moet toegeven: er zijn de laatste tijd verdacht veel mensen om me heen die het over mijn scheiding hebben. Mensen die me mailen over mijn scheiding. Maar ik heb, als ik heel eerlijk ben, helemaal niet het idee dat ik echt ga scheiden.
'Dit doe jij expres, hè?' zeg ik tegen man. 'Zodat ik deze stukjes kan schrijven. En daarna lachen we er om.'
Man staat met zijn jas aan bij de deur en glimlacht. Zoals de zenboeddhisten glimlachen.
'Ik ga naar huis,' zegt hij.
Er zijn mensen die me schrijven dat ze zich zo herkennen in mijn verhaal, dat het lijkt of mijn verhaal hún verhaal is, én er zijn mensen - degenen die bij hun man of vrouw besloten weg te gaan  - die me schrijven dat ze nu inzicht krijgen in hoe hun ex-partner zich moet voelen.
Dat is mooi.
Dat zou een mooie bedoeling kunnen zijn van deze stukjes. Als er een bedoeling bestaat.