Dag vier

Op dag vier nadat mijn grote angst waarheid werd, was het code oranje, en lag ik 's middags op de bank naar de zwiepende houten schutting in mijn tuin te kijken. Er raakten steeds meer planken los. Het woei zo verschrikkelijk hard dat het er de hele dag niet van gekomen is, naar buiten gaan, de boodschappen, leven. Dat was veel te gevaarlijk. Het beste wat een mens kon doen, was doodstil blijven liggen en wachten tot de storm een keer zou gaan liggen.

In de vooravond haalde ik toch de t-shirts van ex van het wasrek en legde ze op zijn voormalige werkkamer. Eenmaal daar kon ik het niet laten ook even te kijken in één van de koffers. Het eerste wat ik eruit pakte was een a-viertje met een speech die een vriendin van ons had uitgesproken op ons huwelijk. Bij ons thuis. Aan de keukentafel. We waren leuke eigenzinnige mensen, stond er, die gingen trouwen. Ook schreef ze dat we open waren over wat we dachten en voelden, en dat dat zo inspirerend was aan ons. Ik las nog een paar brieven die in die koffer lagen en die begonnen met 'mijn liefste.'

Ik liep al drie dagen rond met het idee om al die brieven weg te gooien.

Maar dat lukte niet.

Toen viste ik een foto van ex uit een schoenendoos vol foto's, ik wilde zijn hoofd verscheuren, maar ook dat lukte niet. Omdat er toen die foto gemaakt werd nog helemaal geen andere vrouw in dat hoofd zat. Ik zag een wat stugge jongeman. Met diepliggende ogen en wild haar. Die argwanend de camera in keek. Die kon ik gewoon niet verscheuren. Dat was mijn ex ook niet.