'Mama! Het is kwart over acht!' de elfjarige kwam mijn kamer instormen. Na een nacht nauwelijks slapen, versliep ik me. Binnen kwartier moesten de meisjes en ik alles gedaan hebben. Ontbijt, kleren, haren, broodtrommels, gymspullen. Dat lukte. Maar mijn eigen verzorging liet te wensen over. Met dikke slaapogen trof ik man voor de basisschool. Voor we naar de tweede afspraak gingen bij de mevrouw die ons helpt, zouden we een wandelingetje maken om het over De Toekomst te hebben. Daar hadden we exact een half uur voor.
'Ik heb eerst koffie nodig,' zei ik.
We liepen naar de Bagel & Beans en namen elk een dubbele espresso.
'Ik wil eigenlijk niet over de toekomst praten,' zei ik toen we de koffietent weer uitliepen, 'gek hè?'
'Maar jij wou wandelen en over de toekomst praten.'
'Ja, maar dat was vorige week. ik heb nu helemaal geen zin meer om over de toekomst te praten.'
'Ik denk toch dat we het huis moeten verkopen,' zei hij.
Nadat we heel kort over de Toekomst gepraat hadden, kwamen we bij de mevrouw aan. En daar moesten we het Verleden onder ogen zien. Het verleden bleek van meer invloed dan we dachten. Het interessantste was: het verleden is niet voorbij.
Daarna was er het Heden waarin we door de Albert Heijn liepen. Het was lang geleden dat we samen boodschappen hadden gedaan. Hij een mandje om zijn arm. Ik een mandje.
'Wat zullen we vanavond eten?' vroeg ik.
'Jullie kunnen zalm met tomaatjes eten,' zei hij, 'dat vinden de meisjes lekker.'
We liepen naast elkaar door de Albert Heijn, maar hij legde geitenkaas en gnocchi in zijn mandje en ik zalm en tomaatjes.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten