Gisteren alles afgezegd: het onlangs gekochte huis, de afspraken bij kinderdagverblijven in de nieuwe stad, onze Amsterdamse makelaar die foto's van dit huis zou komen maken, de financiele meneer gezegd dat hij kan stoppen met rekenen en omdat we toch in de flow van het cancellen zaten hebben we ook meteen onze schoonmaakster - waar we al vanaf het begin vanaf wilden - afgezegd. Dat was nog het moeilijkste. We waren ons ondanks alles toch aan haar gaan hechten. Al poetste ze niet erg veel noch erg nauwkeurig. En was ze zeker niet rap.
We ploften op de bank. We rilden. De afzeggeritus zinderde door ons lijf.
'Nu hoeven we alleen elkaar nog maar af te zeggen,' zei hij ferm.'Dan zijn we echt van alles af!'
We keken naar het heldere lichtje van de babyfoon op onze schouw. De afzeggeritus begon al te kelderen. Zakte nu dramatisch.
'We zijn nooit meer vrij,' zei hij.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten