Schuld

Ik kom niet graag afspraken niet na maar was de kinderen totaal vergeten die ik om half vier mee naar het speeltuintje zou begeleiden. Ze hadden alle tien al een half uur in een rijtje voor de deur gestaan. De schoentjes aan. De jasjes dichtgeknoopt. Mutsjes op. Hoopvolle blikken. En toen de crècheleidster belde, herinnerde ik me zelfs niet dat ik hád moeten komen. Dus ik smeet mijn werk neer, als een dolle fietste ik er alsnog op af. Voor niets. De kinderen zaten alweer in een ander schema. Ik heb me er ter plekke vooral van vergewist dat het inderdaad mijn domme fout was. (Me - onder toeziend oog van de leidster - maar snel ingeschreven voor vandaag. Echt goedmaken was niet meer mogelijk, dat begreep ik al wel) Net toen ik weer naar huis wilde sjezen om me daar te gaan zitten schamen ( m'n werk toch nog snel af te maken), zat daar een reuzenkonijn op de stoep. Duidelijk een huiskonijn. Dat het niet lang op straat zou overleven. Er stond een voordeur open. Daar moest het huiskonijn uitgekomen zijn. Maar ik had haast. Was al veel tijd kwijt. De leidster keek streng toe. (Als ik met konijnen al zo omging, hoe moest dan met..) 'Misschien is er iemand daarbinnen onwel geworden?', vroeg ze. Ik knikte.
En niet veel later stond ik met een vreemde vrouw in een vreemd huis met een vreemd konijn en keek ik in een vreemde wc of daar iemand lag.