We hebben wel vaker ver na middernacht, we lagen al met gepoetste tanden in onze slaapzakjes, besloten - of ingestraald gekregen - dat het toch écht niet goed was. Dat we hier zelfs geen nachtje door konden brengen. Dat we de tent, hoe dan ook, stantepede weer af moesten breken. Al was overal alles vol. En met het - inmiddels veel beproefde - smoesje 'my wife is ill', kreeg hij onze paspoorten weer terug. Ik hing dan slap, licht kwijlend, naast hem op de bestuurdersplek totdat die rood witte slagbomen - speciaal voor ons - omhoog gingen. Omhoog! Mijn ogen half dicht, niet helemaal natuurlijk, een beetje loeren was van levensbelang. Stilletjes reden wij de donkerte in. We waren ontsnapt! Het gevoel na zo'n ontsnapping op het allerlaatste ogenblik is onbeschrijflijk. Het gejuich dat in je opstijgt. FREEDOM. YEAH. Waar dan naartoe? is een tweede.
Intussen kan het wel op een tegeltje. Oost west thuis best en my wife is ill.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten