Ik ben de buitenwereld

Ik ben bij het Cinekid festival waar twee afleveringen van vreemde e.e.n.d. (eigenlijk erg normaal dus) vertoond zullen worden.
In de tweede aflevering is mijn nichtje de vreemde eend. Ze is een klein mens. Zo groot als een peuter maar al elf jaar. Het moment tussen aflevering 1 en aflevering 2. (Achter de schermen worden vast druk banden verwisseld) Helemaal achterin de zaal zit ik. Naast haar vader. Hij kijkt naar het witte doek waarop zo dadelijk zijn dochter te zien zal zijn. De lichten blijven uit. Het is het moment voor de onthulling. Zij zit een rij voor mij. Haar vriendinnen aan de ene kant, haar broer en zus aan de andere kant. Ik kan niets aflezen aan haar gezicht. Ook zij kijkt. Wacht af. Sereen haast. (Het duurt hoogstens een minuutje. Maar het lijkt een eeuwigheid. De stilte.)
En dan horen we de begintune. Mijn nichtje komt in beeld en vertelt over achondroplasie, de groeistoornis die haar leven vormt maar de inhoud ervan wil ze er niet door laten bepalen. En dat doet ze ook duidelijk niet. Dat zien we. Zoals ook de jongen in de rolstoel uit aflevering 1 dat niet deed. Ook bij haar is het vooral de buitenwereld die niet altijd even goed meewerkt met dat plan. Het zijn de blikken van de mensen. Het gefluister achter je rug. Het is de buitenwereld die het vreemde-eend-zijn juist bevestigd. Je moet het in je eentje doen. Ook ik ben de buitenwereld.
Kijk daarom allemaal op 30 oktober bij de VPRO naar de aflevering van mijn nichtje!