Er hangt een vinger in de lucht

De informatieochtend van een openbare lagere school. Waar is het? In de hal klamp ik een groepje ouders aan.
'Komen jullie misschien ook voor de informatiebijeenkomst?' Komen ze niet.
Het is speelkwartier. Ik dool door rond door de gangen van het grote gebouw, totdat ik de man zie. Duidelijk ook een dolende.
Samen dolen gaat altijd beter. Al snel vinden we de lerarenkamer! We zijn goed!, bevestigen ook de meesters en de juffen.
Hier zal het zo dadelijk inderdáád beginnen. Maar nú nog niet. We moeten nog heel even terug naar de gang, a.u.b. De koffie is nog niet op.
We wachten netjes tussen de luizenzakken.
Ik had ook wel koffie gelust,' pruilt de man, 'ik heb ook pauze.'
Niet veel later wenkt meester Taco ons al. Hij oogt goed, jong, energiek, fris. Meester Taco vertelt ons de prachtigste dingen over zijn school. We hangen aan meester Taco's lippen. De belangrijkste waarde van zijn school is de sfeer, benadrukt hij keer op keer. 's Ochtends om kwart over acht stáát meester Taco er. (Waarom heet zo'n man net Taco?) Goed, meester Taco wacht de ouders en de kinderen dus op bij de ingang. Hij geeft ze allemaal een hand en wenst hen een hele goede morgen. En dat elke dag. Wij zijn onder de indruk van zoveel liefde voor de zaak.
Er hangt een vinger in de lucht.
'Waarom stond u dan net niet bij de ingang? Om óns te verwelkomen?', vraagt de man die duidelijk nog verbolgen is omdat hij geen koffie kreeg. 'Spiegelt u de zaken niet net wat mooier voor dan ze zijn meneer Taco?'