In die ene flits, toen ik op de fiets voorbij racete om eens lekker naar de Zeeman te gaan voor een mooie nieuwe broek, dat had ik wel verdiend, zag ik de oude man. Hij zat precies in het midden van een leeg bruin café in de Utrechtse straat. In zijn hand een reuzenpul bier. In die flits veranderde mijn hele leven. Het was de manier waarop de oude man rondkeek. En hoe hij erbij zat. Gecentreerd. Een rechte rug in zijn donkerblauwe coltrui. Hij zag. Hij gaf niet op.
Ik racete helemaal niet voorbij trouwens. In het echt trapte ik zwaar en sloom tegen de storm in. Stond bijna stil. Klemde mijn handen vast aan het stuur. Om maar niet te vallen bij de eerst volgende windvlaag.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten